به هر حال زندگی ای که روال ساده و عادی خودش را پیدا کرده باشد کمتر حرف خاصی از آن برای زدن بیرون می آید، گر چه می‌آید اما یا مجال گفتن نیست یا گفتنش به صلاح نیست.
دوست وبلاگ نویسی نوشته ای را منتشر کرده بود و در آن از کسانی که هنوز می نویسند تقدیر کرده بود با خواندن نوشته او شوق دوباره نوشتن به سراغم آمد بیشتر از یک هفته بود که قصد داشتم نوشته ای را اینجا منتشر کنم اما نوشته هایم همه نیمه تمام ماندند و قانون نانوشته وبلاگی هم این است که نوشته ای که به قسمت پیش‌نویس‌ها منتقل شود هرگز کامل نخواهد شد، احساس کردم برای تقویت این شوق به نوشتن نیازمند اهرم دیگری هم هستم و به همین دلیل تصمیم گرفتم ظاهر وبلاگ را هم کمی تغییر دهم، ظاهرا همین تغییر کمترین تاثیرش نوشته شدن این پست بوده که باید آن را به فال نیک بگیرم.
شاید دوباره به یاد بیاورم که چگونه می شود از اتفاقات ساده و معمولی این زندگی بهانه هایی برای نوشتن یافت.
که نوشتن لذت است و تسکین.
