آیا بی جواب می ماند؟

شاید در آغاز یعنی از زمانی که بچه هستیم هم به دنبال پاسخ این سوال هستیم. اما اون موقع متوجه نیستیم، اندکی بعد در جستجوی آن حرکت می کنیم تا بدانیم: "من کی هستم؟" اما مدتی که گذشت درگیری با مسائل روزانه، دلخوش کردن به پاسخ های انسانهای پیشین، ترس و بیخیالی ما را از ادامه این جستجو محروم می کند. در حال گذران زندگی روزمره همیشه به این می اندیشیم می دانیم که هنوز پاسخش را نیافته ایم اما دیگر تلاشی برای یافتن این پاسخ نخواهیم کرد. شاید هم به این تنیجه برسیم که سوال، اشتباه است. اما این هم گاهی برای راضی کردن این ذهن نا آرام کافی نیست.

این موضوع نه به دین مربوط است، نه به روانشناسی، نه علوم انسانی، نه علم. و تنهای تنهای به خودِ انسان مربوط می شود تنها سوالی که پاسخش را باید خودت بیابی. فقط خودت و به نتایج دیگران اکتفا نکنی!

سرت را روی بالش بگذار، جاده هر لحظه پیش پایت گشوده است.